साउनको अन्तिम दिन

•  अनमोलमणि

त्यसै गरी रोयो साउनको अन्तिम दिन
जसरी रोएकी थियौ तिमी स्टेशनमा छुट्टिनु अघि

हुरी चल्यो रात रातभर
स्मृतिको कब्जाले अड्काएको सम्झनाको ढोकाको खापा
खुल्यो बन्द भयो पटक पटक
पटक पटक खस्यो तिम्रो तस्वीर भित्ताबाट
र अडिएन पटक पटक
कुकुरहरु एकोहोरो रोइरहे रातरातभर
तर अँध्यारो पच्छ्याएर हिँडिरहे तिम्रैजस्ता केहीछायाँहरु
सडकभरि बेपरवाह उत्साहहीन पाइला चालेर ठम्ठम्ती।


तिम्रो सम्झना तर्साएर जिस्किरहे चट्याङको आवाजसँगै
विजुलीका धर्साहरु आकाशको मझेरीबाट मसँग
तर साउनको भेलजस्तै गएकी छौ तिमी एक्कासी
र कुनै पनि बेला पग्लिएर विलिन हुन सक्ने
वा जमिरहने बनाएर मलाई
तिमीसँगै गएका छन् मेरा सुन्दर सपनाहरु।

उमेर बाहेका सम्झनाको कुनै कुरो बाँकी नरहेको यो जीवनमा
तिमी गएकी छौ मसँग वाचा बन्धन गरेर फर्किने गरी
साउनको अन्तिम दिन
कहिल्यै नफर्किने गरी गणनामा बाँकी भएर गएको छ
साउनको अन्तिम दिन।