प्रेम विरुद्ध

डढेका कंकालहरु मात्र भेटियो साँझमा

झर्नै नसक्नेगरी जमेका आँशुहरु सम्हालेर 

प्रेमीहरु प्रश्न गरिरहेछन् छेउमा—

‘ऊ हिन्दू, इसाइ, मुसलमान केही होइन

सत्य धरोधर्म ऊ कुनै पार्टीको सदस्य होइन

अब भन कुन हो मेरो प्रेमीको लास ?’

पढाइ सकेर विद्यालयबाट फर्किँदै गरेको एउटा केटो

बाटो वीचमा रोकेर गुरुलाई भनिरहेछ—

‘सर, कहीँ नपड्कियोस् बम र बारुदी सुरुङ

कसैले नचलाओस् भरुवा बन्दुक 

खिया लागेको पेस्तोल र भुत्ते तरबार

मेरा आफन्त फर्केका छैनन् यो झम्के साँझसम्म

मेलापात र घाँस दाउराबाट

र मैले पूरा गर्नुछ आजको गृहकार्य,

साँझमा 

सेन्ट्री बसेको सुरक्षाकर्मी

पटक पटक हेर्दै 

जतनसाथ राख्छ प्रेमिकाको तस्वीर

पाइन्टको पछाडि खल्तीमा

जहाँ छ घर पठाउन बाँकी उसले भरखरै लिएको

पछिल्लो महिनाको तलब

उसलाई थाहा छ

शान्ति सम्झौता भन्दा दनदनाएर आउने 

गोलीको ताकत बढी हुन्छ

त्यसले फक्लेटो पारेर उडाउन सक्छ 

प्रेमीकाको सम्झना र आफ्नो वुद्धि एकै ठाउँ भरिएको टाउको,

शहरमा बम पड्केकै साँझदेखि भएको छ लोड सेडिङ

चुकजस्तो अँध्यारोमा मनमनै गुनिरहेछ 

यौटा अल्लारे प्रेमी गाउँकी प्रेमिका

र गरिरहेछ कामना

उसले इमेलमा सम्झना पठाउने गरी 

छिट्टै पुगोस् विजुली उसको गाउँमा

जो पठाइरहन्छे उसलाई

डिबियाको धिपधिपे उज्यालोमा लेखेको 

केरमेट अक्षरको ध्वाँसे प्रेमपत्र,

यसैगरी सबै सबै गुन्गुनाइरहेछन् पे्रमको गीत

र गरिरहेछन् प्रार्थना—

अब नहोस् 

पृथ्वीको भागवण्डा

वर्ण सम्प्रदायकोे भागवण्डा

र, आफ्नै माटोको भागवण्डा,

लत्याएर साराका सारा प्रेमको प्रार्थना

जथाभावी चलिरहेछ

बन्दुक, खिया लागेको पेस्तोल र भुत्ते तरबार

लागिरहेछ कफ्र्यु

पड्किरहेछ ल्याण्डमाइण्ड र बारुद

मरिरहेछन् सय साल बाँच्नु पर्ने निर्दोष मान्छे

र भइरहेछ आफू उभिएको जमीनको भागवण्डा,

प्रेम विरुद्ध गोलवद्ध र अप्राकृतिक हुँदैछन् मान्छेहरु विस्तारै ।